Recenzja filmu

Edward Nożycoręki (1990)

Jest to film, którego nie sposób zapomnieć. Po raz pierwszy zobaczyłam go mając sześć, może siedem lat, wywarł na mnie tak olbrzymie wrażenie, że zapamiętałam go aż do dziś. Edward jest bardzo nieśmiałym i wrażliwym chłopcem. Nie jest on kimś przeciętnym. Został stworzony przez szalonego naukowca, mieszkającego w starym zamczysku na skraju miasteczka. Starszy mężczyzna od lat nie miał towarzystwa, dlatego postanowił stworzyć idealnego chłopca. Uczył go dobrych manier, pogodności, czytał mu książki, wpajał podstawowe zasady moralne. Dał mu niemal wszystko, nogi, rozum, serce... Nie zdołał on jednak dokończyć swego dzieła, dlatego Edward zamiast dłoni ma nożyce. Jest prawdziwym artystą, istotą bardzo wrażliwą. Po śmierci swego twórcy chłopiec został całkiem sam, bez swojego "ojca". Wszystko diametralnie się zmienia, gdy do zamczyska wpada zrezygnowana serią niepowodzeń w interesach dobroduszna, a za razem nieco szalona akwizytorka kosmetyków Avon. Peg ma dobre serce, dlatego nie zdając sobie sprawy z konsekwencji tego kroku, zabiera Edwarda do domu... Mimo swojej inności, ujmującym sposobem bycia i chęcią niesienia pomocy Edward zyskuje wśród nielicznych sympatię. Mimo wszystko większość mieszkańców traktuje go jak przedmiot, nie baczy na jego uczucia. Chłopiec musi odnaleźć w sobie wiele siły, aby stawić czoło drugiemu - podłemu i okrutnemu obliczu świata. Film ukazuje nietolerancję ludzką w stosunku do inności. Z czasem możemy zrozumieć, że samotne życie Edwarda było lepsze, niż to, którego doznał wprowadzając się do rodziny państwa Boggs. Faktycznie, spędzając z nimi czas mógł poczuć prawdziwe rodzinne ciepło, jednak później brutalnie został odrzucony od tego, a jego samotne życie ze znajomością czegoś innego- miłości i bycia ważnym dla kogoś, nie było już te same. Powrót do dawnego domu- starego zamczyska było czymś strasznym, ale jednocześnie jedyną możliwością przetrwania. W filmie mamy także do czynienia, z niespełniona miłością, która jest nieosiągalna przez inność Edwarda i wiążąca się z nią nienawiścią ludzką. To właśnie to silne uczucie między Ed'em a Kim, sprawia, że dla swojego dobra postanawiają już nigdy więcej się nie spotkać, jednak mimo upływu lat nigdy o sobie nie zapominają... Nie można jednak aż tak pesymistycznie patrzeć na treść tego filmu. Dostrzegamy w nim zdrową dawkę charakterystycznego dla Tima Burtona poczucia humoru. Również zabawną anegdotką jest to, iż tak delikatną postać jak Edward gra Johnny Depp, który w ówczesnym czasie był "największym rozrabiaką Hollywoodu", a tu wcielił się wprost genialnie w małomównego chłopca, o niezwykle smutnym spojrzeniu. Osobiście wielkim zawodem dla mnie jest brak wyróżnienia w postaci Oskara, ale może ten film jest po prostu zbyt ambitny...? Wydaje mi się, że swoja tajemniczością i niezwykłym klimatem nie odpowiada typowym "Oscarowym produkcjom". Film jest wyjęty niczym z dziecięcego snu, kolory i atmosfera pobudzają naszą wyobraźnię. "Edward Nożycoręki" przypomina nieco ulubiona książkę z dzieciństwa, do której chętnie wracamy, choćby, żeby przypomnieć sobie te wspaniałe lata. Gorąco zachęcam do obejrzenia!