Oglądałem ten film, kiedy miałem 13 lat, dokładnie 14 lat temu. Zapamiętałem z niego kilka scen: jak Kim tańczyła w ogrodzie, kiedy padał śnieg, moment, kiedy matka Kim wchodzi do zamku Edwarda i podziwia rzeżby roślinne, scene, kiedy główny bohater pociął nożycami firanki, sąsiadke, Joyce, która mówiła reszcie równie wścibskich sąsiadów, że EN ją zgwałcił oraz, oczywiście, zakończenie filmu. Film mnie wtedy zachwycił, ze względu na muzykę i ogólną charakteryzacje: wspomniane przeze mnie rzeżby roślinne i lodowe, taniec Kim, który był w całkowicie innej scenarii, niż najczęściej jest przedstawiany w innych filmach (ogólnie widzimy najczęściej osoby tańczące na różnorodnych salach, w domu, na parkiecie. A tutaj mamy coś zupełnie innego: padający śnieg, a w nim tańcząca, usmiechnięta nastolatka - coś niezwykłego, można by nawet rzec - magicznego), ze względu na sposób przedstawienia głównego bohatera (ubiór, fryzura). I zastanwiam się, dlaczego tak piękny film jest puszczany w telewizji tak rzadko. Zawiera przecież wiele przesłań - pokazuje przede wszystkim, do czego może doprowadzić nietolerancja do inności. Filmy typu ,,Szklana pułapka'' czy choćby ,,Titanic'' są puszczane tak często, mimo, że wielu zachwycających i niezwykłych scen w nich nie ma. A film z przesłaniami, z piękną muzyką, charakteryzacją, z niezwykłymi scenami, Czyli właśnie EN, tak rzadko. Bardzo źle, przyznam, że sam z powrotem bym go obejrzał, gdyż jest on wart oglądania. I to wiele razy.